Eén van mijn jeugdhelden en op één of andere manier nog altijd meer dan een beetje respect voor de man.
Natuurlijk heb ik hem leren kennen via de niet te evenaren A Bit of Fry and Laurie. De subtiele maar o zo Britse humor – zo Brits dat zelfs de Britten het Britse humor noemden en de andere Britse humor gewoon “good fun”, zelfs nog Britser dan ’the beeb’ – bleef hangen en kon een interne schaterlach doen opwellen die – o zeldzame keer – uitbarste in een voor de onmiddellijke omgeving visueel en auditief te registreren exploot van een glimlach.
Nu, die Stephen Fry heb ik even later opnieuw gezien met Laurie in wat mij betreft nog steeds één van de betere films die ik gezien heb – niet dat Emma Thompson hier nu voor iets tussen zit, helemaal niet, echt waar en het zijn allemaal leugenaars en boze tongen die dit durven te beweren – in de allerkleinste zaal van de nu al ter ziele gegane bioscoop Kennedy in Brugge – puur stoelmatig was het duidelijk te zien dat de bioscoop op zijn laatste adem aan het reutelen was, meer gaten dan vulling als het ware – en met een zeer select publiek – als ik me niet vergis zaten we toch wel bijna met tien mensen volop te genieten: Peter’s Friends.
Ewel, die Stephen Fry heb ik zonet even met mijn nederige ogen en mijn niet waardige trommelvliezen mogen aanschouwen en aanhoren (respectievelijk, maar dat was al duidelijk denk ik) op VideoJug.
Hij zegt daar zeer wijze dingen op een manier die alleen hij machtig is over het Internet. Niet dat ik – ik ga hier even uit de bocht qua idolatrie – helemaal met hem eens ben, maar met een paar rake tussen- en bijzinnen kan hij vlot alles relativeren en de bijzin een hogere waarde geven dan het eigenlijke uitgesproken standpunt.
