De klantenkaart van Tijs bij het spoed telt weeral een stempeltje meer.
Vanavond bij Inge haar oma is hij letterlijk van een kussen in de zetel gerold en met zijn hoofd op de tafel terecht gekomen op de tafel. Je kent ze wel, die tafels met een betonnen blad met een paar siertegels in en alles omlijst met een mooi stalen kader.
Na de overduidelijke “boenk” bleef het even stil vooraleer de stembanden (en onze trommelvliezen) op de proef werden gesteld (heel eventjes maar gelukkig). Nu was er helemaal niets te zien aan zijn hoofd op het eerste gezicht, maar eenmaal opgeraapt was de vraag of zijn haar al een tijdje die rode kleur had vrij snel beantwoord. Tijd voor mijn cursus EHBO in praktijk om te zetten.
En Fien, die had nog niets in de mot en kwam relatief rustig – eerder in de stijl van een ramptoerist – kijken wat er precies aan de hand was. Tot zij plots ook bloed zag. Niet dat ze wit werd ofzo maar er was toch wel duidelijk sprake van een beetje paniek.
Met Tijs richting spoed getrokken om de twee à drie centimeter weer mooi aan elkaar te zetten. In de auto werd echter al vrij snel duidelijk dat hij van ’t verschot zijn pamper ook nog eens stevig volgestouwd had.
Inge binnen met hem in Spoed en ik twee straten verder de luiertas en knuffel halen.
Tegen de tijd dat ik terug op Spoed was, hoorde ik nog net “tjak” en zat het tweede nietje er al in. En Tijs die gaf geen kik.
Het meest opgewonden was hij bij het kiezen van een klein cadeautje uit de grote onuitputtelijke doos met prullen. Met een kleine auto en twee nietjes stonden we ampers een kwartier later al thuis.
En Tijs die heeft nog geen één keer gezegd dat hij pijn had.
