Gisteren en vandaag heb ik me weer eens stevig laten gaan met mijn Mike Oldfield collectie.
Tubular Bells Rules!
Als ik geen tien verschillende versies van Tubular Bells gehoord heb, waren het er geen. En aangezien ik toch dringend aan een goeie beltoon was, heb ik maar de originele intro omgezet in een mp3 en onmiddellijk naar de Pearl overgezet.
En dan hoort Fien een tijdje later mijn eerste inkomend gesprek en wordt ze – dichterlijke overdrijving – onmiddellijk wild en insisteert ze op het herhaaldelijk afspelen van het melodietje op mijn GSM. Maar toen ik het Part 1 volledig liet afspelen werd ze nagenoeg nog wilder met de eindclimax, waar de master himself, alle instrumenten benoemt eer hij ze bespeelt. En eerlijk gezegd, ik heb meer dan gigantisch van haar enthousiasme genoten!
Pingback: honderd keer