Terug thuis en iets vroeger dan voorzien zodat ik nog net mijn kroost kon in bed steken en door hen ongeloofelijk ontvangen worden. En het is zoals steeds dat na enige dagen afwezigheid de kinderen meer dan ooit gegroeid en veranderd zijn. Ik heb wel het idee dat dit in werkelijkheid niet echt zo is…
Gisteren stijf van twintig kilometer, vandaag stijf van een dubbel twintig en nog een lange en waarschijnlijk niet echt bewegingsvolle dag tegemoet, vliegtuiggewijs dan. Dag Japan ofte “sayonara”.
Deze morgen gewoon kunnen vertrekken, zonder ceremonie, zonder officieel startschot, rugzak aan en wandelen maar. Onze gidse was weer paraat – gisteren trouwens vanaf drie uur was ze er ook bij tot na het eten – en heeft deze keer toch een paar kilometers meer meegewandeld. Ook niet alle twintig maar toch bijna elf. De…