Ziek zijn heeft toch ook zijn nadelen.

Zo is er op dit eigenste ogenblik gewoon niets op tv die me langer dan een kwartier kan boeien. Dat kan natuurlijk aan de programma’s an sich liggen.

Zo ben ik zappendgewijs op ARD 1 terechtgekomen waar zomaar op mijn nuchtere maag van die Zwitsers/Duitse hoempapa muziek in mijn maag gesplitst wordt.

Het is niets minder dan Musikantenstadl gepresenteert door de immer en niet te vermoeien Andy Borg.

Naast een tot de nok gevulde zaal – geen idee hoeveel mensen er daar binnen zatten, maar als je mij zegt dat het er 10 000 zijn, zou mij dat niet verwonderen – met bierdrinkende, handenklappende Zwitsers (de opname was in Basel).

Daarnaast ook de verplichte carnavaleske fanfares zien passeren – dat zal een deel wel met de tijd van het jaar te maken hebben maar ik durf er mijn kop op verwedden dat er wel meer van die fanfares tussenzitten – en de internationaal in Duitsland en Zwitserland op de handen gedragen artiesten.

En dan nog een iets minder James Last achtige versie van The Lonely Shepherd op trompet (of het uitdagend was, of de trompetist een uitschuiver maakte was me niet helemaal duidelijk), maar toen hij zijn trompet van zijn mond naam en ik nog een seconde hem door hoorde spelen, werd het me toch duidelijk dat het playback was.

 Quo qu’il en soit, te slecht voor goed te zijn, niet slecht genoeg voor een parodie van zichzelf te worden. Maar toch wel een paar keer goed gelachen en zeker met het valse serieux van Die Zillertaler.