Ooit, in een ver verleden, in de tijd dat de dieren nog konden spreken misschien zelfs, heb ik ooit bij het overgerenomeerde instituut Scheidegger (die nu blijkbaar geen Belgische zetel meer heeft) een cursus blind typen gevolgd. Ik moet dan ergens in het derde jaar middelbaar gezeten hebben en het was natuurlijk de manier bij uitstek om de avonden op een andere manier dan met de verplichte studie te vullen.

De machines waren van die bakken die elk een stevige tien kilo wogen, mechanisch en bijgevolg een harde aanslag nodig.

En op die bakken haalde ik dan een goeie 300 aanslagen per minuut (wat men nu ongeveer ik Irak meemaakt zekers).

En dan nu via een spelletje – weliswaar in het Engels en niet in het Nederlands als weleer – nog eens getest hoe goed mijn typingskills wel mogen wezen. Ik ben niet de persoon die wil beweren dat ik sneller tik dan mijn schaduw, maar mijn snelheid is betrekkelijk hoog, ook al neem ik alle typos in rekening.

Dus deze avond met de notebook op mijn schoot, tijdens Debby en Nancy – ook niet bepaald de beste omstandigheden wegens te veel aan het schudden van het lachen –  eens het spelletje geprobeerd.

(via Doe je baas een dubbel plezier- leer blind typen en raak je agressie kwijt)