En terwijl we dan toch naar buitelandse zenders aan het kijken waren (zoals hier en hier), zijn we dan maar blijven kijken naar een programma waarvan de naam al duidelijk laat vermoeden dat het bedoeld is om humoristisch over te komen maar niet zozeer het moet hebben van de fijnzinnigheid; de rat van fortuin.

Nu hebben ze in het programma alle knoppen en zoemers achterwege gelaten en vervangen door iets originelere maar daarom zeker niet betere manieren om te laten tonen dat je het goede antwoord pretendeert te kennen.

In de eerste ronde worden de kandidaten een elastiek rond hun hoofd geplaatst (net tussen de neus en de bovenlip). Deze dienden ze dan tot een stevige dertig centimeter aan de voorkant uit te rekken en natuurlijk laten schieten in plaats van op de knop te drukkken. De zoemer werd dus vervangen door een meer dan spontane “Aaauw!”. Even erger werd het toen ze tijdens de twee laatste vragen het eleastiek van de tegenstander dienden vast te houden.

Volgende ronde was het wat kunstgrepen ondergaan van een stel worstelaars en tegelijkertijd wat vragen beantwoorden waarvoor toch enige vorm van denkwerk nodig was, zoals het omgekeerd spellen van het woord “televisie” of wat is het restulaat van drie maal acht plus zes.

De laatste ronde was het ploffen van een taart of wat er voor moest doorgaan in het eigen gezicht eer een antwoord kon gevalideerd worden.

Anders, origineel maar niet onmiddellijk de moeite waard als je het mij vraagt. Dan toch maar liever de klassieke buzzer.

Nu blijkt het roepen en de truukjes die ze toepassen iets meer aandacht te hebben gekregen dan het luisteren naar de antwoorden. Zo was de vraag – tijdens het worstelen – noem drie insectensoorten. Het antwoord dat volgde was “mug, spin en wesp” waarop het antwoord zomaar goedgekeurd werd. Nog geen minuut later werd er gevraagd om twee landen te noemen die beginnen met de letter M. Het antwoord was dan “Mexico en Manila” – ik laat hier nu nog in het midden of het Manilla of Manila is maar geen van beide lijkt me een land te zijn.

En dan de finale. De auto is al gewonnen: een spiksplinternieuwe Jaguar. De auto staat voor de neus van de winnaar. De winnaar is vastgekluisterd aan een vertikaal Rad van Fortuin. De verliezer van de finale staat bij de wagen met een baseball knuppel.
De laatste ronde, noem het een tweede finale, bestond erin het stellen van een paar eenvoudige vragen. Een juist antwoord was perfect. Een foutief antwoord zette het rad in beweging. Waar het rad bleef stilstaan, bepaalde wat van de wagen door de andere finalist mocht vernield worden.

Ik vind dit vrij ongeloofelijk dat iets dergelijks op televisie kan, maar het verwondert me niet onmiddellijk. Ten eerste de tijd en zeden, ten tweede het feit dat het BNN betreft.

Had je iemand dit een stevige tien jaar geleden gezegd dat dit in prime time op televisie…