Zondag, een dag die normaal vrij leeg moet blijven om een mens zijn geest vooral rust te gunnen. Kwestie van volle bak er weer tegen te kunnen de volgende dagen.

Vandaag was het niet echt van dat. Nu is het zo met die paar dagen verlof in het vooruitzicht niet absoluut nodig voor mezelf.

Nu begon het deze morgen al goed. Fien had een beetje miserie zich aan te passen aan het winteruur. Resultaat was dat ze – tegen alle afspraken in – al voor zes uur (winteruur wel te verstaan) al dartel aan het rondhuppelen was. De avond voordien had ik heel zwart wit met haar afgesproken niet uit de kamer te komen voordat haar wekker zeven uur aanduide. Duidelijk nadda! Om het iets krachtiger te maken, dan maar besloten die voormiddag geen televisie te gunnen. Op zich bleek dit helemaal niet erg te zijn en heeft ze zich de volledige voormiddag goed geammusseerd zonder de halfverplichte filmpjes van het niet bepaalde slechte KetNet.

Dan rond de middag vertrokken de buren op reis en afgesproken was hen snel even aan het station van Blankenberge. Op zich geen probleem behalve dat Tijs blijkbaar vanalles gehoord had zoals tot volgende week enzo en hij er niet bepaald gelukkig om was dat zijn papa met zijn zus met de wagen even weg was. Nu was hij al helemaal gesust door niemand minder dan de keizerin sussers onder de sussers: zijn mama.

En dan, na Tijs zijn middagdutje, een namiddag zonder noemenswaardige perikelen, boswaarts getrokken. Er was nog een waterzonnetje en ik had toch graag nog wat foto’s van de kroost getrokken terwijl er nog wat kleur in de bomen zat. Helaas… het was al te laat en er was praktisch geen licht. Zelfs op ISO 800 had ik op de meeste plaatsen toch maar een sluitertijd van 1/40e. Niet realistisch om daar deftige dingen mee te doen als je twee wezens hebben die in het beste geval 1/60e stilstaan.

En dan, terwijl het bosbezoek niet afgerond was, verstoorde de GSM de rest van de dag. De buren! Een akkefiet met het paspoort van de dochter en bijgevolg was het onmogelijk voor hen te vertrekken. Geen paspoort, geen vertrek. En met de vraag of we via via via via via iets konden in orde krijgen zodat ze morgen toch nog konden vertrekken met een ander toestel gelukkig met dezelfde bestemming.

Ondertussen is mijn teerbeminde al op terugweg van Zaventem met de oplossing. Zij kunnen gelukkig morgenochtend vertrekken.

Nu jah, op een propere manier is ze echter niet vertrokken. De twee immer sympathieke, schalkse, goedlachse en vooral veelal niet te verzadigen kinderen hadden zich tijdens het met brood ondersteunde avondmaal tegoegd gedaan aan het bijzonder kinderoogvriendelijke mini Babybel. Nu begon onze goedlachse Tijs, hij had net zijn melk op, plots te huilen op het einde van de fles. Had hij hier opnieuw last van het nakende vertrek van een der ouders of was er iets anders. En jawel, lutte seconden later – zonder enige twijfel waren die luttele seconden onvoldoende om hem uit de zetel te kunnen sleuren en hem boven een spuugvriendelijk recipient te plaatsen – vloog de eerste gulp op de zetel. De tweede gulp op de vloer naast de zetel; de derde gulp in hal en de vierde en de daaropvolgende waren gelukkig in het toilet. Maar blijkbaar was de maag van Fien niet opgewassen tegen al dat gegulp en vloog er, terwijl Tijs letterlijk boven de pot ging, in de richting van de keuken een tweede hoop op de vloer – Fien had blijkbaar onmiddellijk geredeneerd dat Tijs de pot bezet had en er niets vrijer was in de onmiddellijke omgeving dan de gootsteen in de keuken.
En waarom het bij haar overliep? Het stinkt zo papa.

Hoe dan ook, het Haloween vuurwerk – ach die commercie toch – heeft hen niet uit de slaap kunnen houden en ik heb tot nog toe niets gehoord.
Laten we hopen dat ze na één nacht het winteruur al verwerkt hebben.