De laatste tijd nogal veel kansen gemist die ik eigenlijk niet had mogen missen maar toch gemist heb door allerlei omstandigheden waaronder het hebben van veel te weinig tijd (substitueer “hebben” door “nemen”), het niet bijhebben van het nodige instrumentarium of gewoon door het niet kunnen wegens opgeeist door familie.

Een paar weken gelden een fantastische regenboog gezien, geen tijd.

Een tijdje daarna duizenden (echt waar) ganzen weten overvliegen maar geen toestel klaar.

Vorige week stond er een huis half afgebroken aan de Blauwe Toren. Het dak was weg. de grootste stukken van de tussenverdiepen ontbraken en ’s avonds scheen de zon zo maar binnen door de half gesloten (meer kon niet) vensters. Maar iedere keer als ik passeerde en als de zon goed zat en de lucht erachter een parel – dat ware met de drukke dagen de laatste tijd wel vrij weinig – had ik ofwel geen toestel bij, ofwel geen tijd ofwel nog iets anders.

Deze week x aantal keer gepasseerd aan een bijzonder mooi dak in niets anders dan grijze schakkereing (leien) met daarop een ladder met een blauw touw. Ofwel geen toestel mee  ofwel geen tijd. Todat alles goed zat, maar dan bleek het dak helemaal schoongemaakt (vandaar dat die ladder er stond), egaal en saai zwart en de ladder was weg.

En dan deze morgen. Een volle maan, roze wolkjes met de opgaande zon, groen gras, koetjes, korton megaidyllisch. Eer ik beneden was, was alles om zeep.

Misschien beter. Ik heb nu die beelden ergens geod gegrift staan in mijn visueel geheugen en niet op misschien niet de foto die ik er wou van nemen maar die niet het resultaat heeft van wat ik er wou van maken.