Ik ben deze avond voor de eerste keer na jaren nog eens naar ’t Gezelletje een pot gaan pakken met een paar collega’s, mijn teerbeminde en kroost.

In eerste instantie was er niets veranderd in de grote lijnen maar toch wel het een en het ander in de details.

Spontaan kwam bij mij pure nostalgie naar boven:

• De momenten over de middag waar ik nog rustig een drankje aan het consumeren was met de immer sympathieke Tim totdat wij de bel van het college (nvdr. St-Leocollege ligt net het hoekje om) konden horen, wat ons toeliet om dan in superspoedtempo schoolwaarts te verplaatsen om net niet meer op tijd te zijn.
• De momenten na de dagelijkse schoolbeslommeringen en ik nog even de tijd had om de dag af te ronden vooraleer in allerhoogste versnelling met iets wat voor een fiets moest doorgaan naar het station te snellen en daar de trein van twee voor net niet te missen.
• De vrijdagavonden die we daar alle opgedane leed – maar ook vermaak – van de voorbije week langzaam lieten wegvloeien.
• De woensdagnamiddagen wanneer het er aangenaam vertoeven was met de krant, een boek of gewoon wat goed gezelschap.
  Waarbij ik me vooral die ene woensdag waar we als een soort van weddenschap om het eerst de volledige snackkaart tot ons namen. Er was geen sprake van een winnaar, enkel een verliezer en deze had als lamentable opdracht de volledige rekening te betalen. Vraag me niet wie gewonnen of verloren heeft, daar was mijn indigestie waarschijnljk iets te groot voor; enkel dat ik gewonnen noch verloren had.

Let wel, het is niet omdat het een café is en dat ik dit, euhm, frequenteerde, dat ik bijgevolg ook veel alcoholhoudende substanties tot mij nam. Ik oriëntieerde mij hoofdzakelijk op koffie, soep, frisdrank over andere minder “verhelderende” drankjes.