Eigenlijk ben ik echt blij waar ik woon.

Zicht tot in Wenduine langs de ene kant (vanaf ene goeie 4 meter hoogte zodat ik net boven de camping uit kijk op een stevige 300 meter verder). Zicht tot ver over Nieuwmunster een beetje meer naar links. En nog wat meer naar links zicht tot, tjah, tot ergens iets wat ik niet meer kan zien omdat het te ver is.

En dan een avond zoals vandaag: wolken dat het paleizen zijn. Ene wolk zo wit gelijk een baard van een echt goed verzorgde kerstman, dan andere zou blauw/grijs als een mens het zelf niet zou kunnen uitvinden, laat staan geloven als je het zelf niet ziet.

Die wolken dus.

Ik was er al volop van aan het genieten toen ik uit Brugge vertrok. Ik had voor de verandering eens mijn fototoestel liggen in de auto en alles was dus prima: gigantisch veel wolken, fantastische kleuren wegens een relatief flauw zonnetje, gigantisch mooie gele velden met pas gemaaid gras (dus nu goudgeel stro).

En dan… een telefoon die veel denkwerk vergde waardoor ik spontaan op automatische piloot aan het rijden was. Blankenberge binnenrijdend was het gesprek beëindigd en had ik opnieuw oog voor het al het moois daarboven. Het spijtige was dat de mooiste wolkenvelden al aan het ontbinden waren, ik die fantastische akkers al een stevig aantal kilometers achter mij gelaten.

Terugkeren is een optie, maar voor een keer dat ik echt vroeg thuis was en de tijd om terug te keren zou de ontbinding enkel nog verder voltrokken zijn.

Dan maar nog een eindje verder en hopen dat het akkertje een stuk verder me nog enig soelaas brent.

De zon was niet meer je dat, de wolken waren er nog, de einder was al een stuk vervuild.

En dan, een groot half uur later, een magistraal zicht. Zo genoten van het schouwspel dat ik niet echt naar mijn toestel greep maar bleef genieten (en van de ega en kinderen die mee genoten).

Misschien is het beeld in mijn hoofd wel duizend keer beter dan wat ik ook maar enigszins technisch kon vastleggen. “Misschien”?, zeg maar “Zeker”!