Het is voor de verandering weer extra druk in zowel mijn privé als professioneel kader.

Op professioneel vlak staan we aan de vooravond van de oplevering van een paar grote projecten:

• Een volledig nieuw intern betaalsysteem waar er, op een paar plaatsen na, geen cash geld meer aan te pas komt en iedere transactie tot bijna in alle details kan volgen.
• Het vervangen van alle gemeenschappelijke printers en copiers door multifunctionals met extra mogelijkheden zoals scannen naar een netwerkmap en e-mail adres.
• De combinatie tussen de eerste en het tweede.
• Onze bestaande IP telefonie verangen door een andere omwille van extra features en een grotere bedrijfszekerheid.
• De combinatie van de eerste en de vorige zodat alle gesprekken perfect kunnen aangerekend worden, wat zeker heel relevant is voor de studenten.
• Het volledig inplannen van de IT ruimtes op de nieuwe campus. Dit is wel met het idee dit pas tegen zomer 2007 in gebruik te nemen, maar heel wat zaken moeten nu al beslist worden omwille van bouwkundige redenen en natuurlijk budgetaire redenen.
• Budget 2007 volledig uittekenen, wat met de verhuis naar een andere locatie zomer 2007 er niet gemakkelijker op wordt en rekening houdend dat wij niet de enige dienst of departement zijn die aan verhuizen toe is, maakt het er zeker niet gemakkelijker op.
• Twee nieuwe medewerkers volledig op snelheid krijgen (wat aardig aan het lukken is).
• En nog een hoop andere dingen natuurlijk

Op privé vlak zijn er niet echt grote projecten, maar een verzameling van meer dan duizend en één kleinere dingen die echt dringend af moeten of moeten gebeuren op een specifiek moment (zoals feestjes, avondjes uit, etc).

Eigenlijk zijn het niet de grote dingen onderweg die evenveel tijd opeisen als hun omvang, maar alle kleine dingen nemen zelfs relatief gezien een veel groter deel van de (beschikbare) tijd in beslag.

En ik spreek dan nog niet van de onplanbare en compleet onverwachte zaken die ad hoc alle energie, tijd en middelen opeisen.

Met andere woorden: een dag is tot mijn grote spijt slechts vierentwintig uur waar een mens omwille van puur biologische redenen verplicht is een aantal opzij te zetten om deze niet productief door te brengen.
Hadden we nu deze kunnen omzetten in een dag van achtenveertig uur en de nood om de non productiviteit in een andere vorm te nemen, dan zou ik alvast een stuk verder komen.

Of ik daardoor gelukkiger zou zijn… (wat helemaal niet betekent dat ik ongelukkig ben, maar wel soms spijt heb dat ik X of Y niet heb kunnen realiseren).

Dringend mijn gras afrijden…