Of hoe onnozel mijn woordspeling de nog onnozelere realiteit probeert te beschrijven.

Vanavond onze aller goeie vriend Lefèvere horen zeggen in het nieuws op de radio dat het misschien tijd wordt dat men gaat beseffen dat een wielerwedstrijd van 22 dagen niet meer van deze tijd is.

Wel sorry meneer! Met de moderne technieken; de stevige medische, psychische en fysische ondersteuning; etc moet zoiets meer dan ooit mogelijk zijn.

  • Ze moeten er nog een week bij lappen.
  • Niet enkel de Franse kant van de Alpen en Pyreneeën beklimmen maar ook nog een keer afdalen en terug stijgen langs respectievelijke de Zwisterse/Italiaanse en Spaanse kant.
  • Terug de fietsen van 50 jaar geleden invoeren.
  • Afschaffen van volgwagens met zesendertige extra en reserve fietsen.
  • De ritten minstens 200KM maken.
  • 1 rustdag in het midden.
  • En wat de dope betreft… iedere dag twee keer in een potje: net voor het vertrek en net na het vertrek. Geen collectieve stops meer om gebroederlijkgewijs de muur van één of andere vignoble gaan begroeten.

Bah… er zijn geen echte venten meer, laat staan Flanderiens!

Vader, echtgenoot, vriend, buur, collega en kennis.
Geen specifieke volgorde, geen enumeratie, "en" keuze lijst.
Voor de rest veel interesse en veel te weinig tijd.

Leave a comment