Vanavond was het relatief rustig. Helemaal anders dan gisteravond.
Inge was een beetje aan de mindere kant zodat ik – voorbeeldige echtgenoot als ik ben – de taak van het avondeten maken maar zonder morren en protesteren op mij heb genomen. Jawel, zelfs helemaal bijna spontaan. (Zij die mij iets beter kennen, weten wel hoe dit te lezen. De anderen laat ik het voordeel van de twijfel.)
Het eten maken was niet bepaald het moeilijkste wat ik in de keuken al gepresteerd heb. Lamsvlees met couscous en door mijn eega in betere tijden voorgewokte groentjes.
Het grootste probleem was de twee kleine bewoners rustig houden en indien ze in de keuken aan het sporten waren, zorgen dat dit veilig bleef. Elk wilde op zijn beurt kijken wat de pot schafte, maar gezien mijn niet bepaald routineuse handelingen, vond ik dit niet echt verstandig. Dus maar iedereen de living gewezen of op een veilige afstand van het vuur gehouden.
Na het uitermae gezellige en meer dan voortreffelijke maal, hen het bad gewezen. Ook hier moest alles iets anders gaan dan gewoonlijk wegens het feit dat ik er alleen voor stond en ik eveneens niet veel zin had om de gebruikelijke timing al te veel aan mijn laars te lappen.
Het resultaat was nog perfect binnen de perken qua timing (en helemaal OK qua properheid natuurlijk).
Na het bad het laatste ritueel op de gelijkvloers; het nuttige van een fles warme melk al dan niet voorzien van een lepel cacaopoeder (om geen merk te noemen, het is geen Nesquick maar iets anders maar ik kan er niet opkomen en het interesseert me eigenlijk helemaal niet).
Mijn immer sympathieke echtgenote had mij echter van deze taak gekweten. Misschien omdat ik dan even de tijd kreeg de klassieke sterk aan de chaostherie grenzende verzameling speelgoed te herleiden tot een pareltje van structuur en organisatie.
Dan de laatste stappen. Trap omhoog met links 19Kg en rechts 10Kg.
Tijs als eerste het bed ingedraaid. Verkleden en verpamperen was niet meer nodig zodat hij subito presto in zijn slaapzak gebonjourd werd.
Fien nog de tanden poetsen (OK, dit was ik bij Tijs vergeten, maar zo erg is dat niet dat die zes tanden een dag werden overgeslagen.) Normaal leest één van ons Fien nog een verhaaltje voor van Jip en Janneke. Omdat het nu toch iets later was dan gewoonlijk, heb haar tijdens het poetsen toch aangemaand vaart te maken. Waarop de spontane repliek volgde “Het is allemaal door jouw hé papa.” “Hoezo, allemaal door mij?” “Je had ons maar niet zo lang moeten bezighouden.”
Ha! Kinderlijke ondankbaarheid.
Dan iets later in bed. Fien heeft de onhebbelijke gewoonte, eenmaal in bed en wij al even de kamer te hebben verlaten, nog wat te spelen in haar kamer met wat ze op dat ogenblik kan vinden. Eergisteren was het weer zo. Zo lagen er een hoop of twee beren en poppen in haar bed toen wij gingen slapen. Daarom haar toch maar duidelijk gemaakt dat ze in bed moest blijven en slapen.
Maar ook daar had ze de nodige uitleg voor. “Kijk hé papa, luister eens naar mij. Mijn Nijntjes (nvdr. twee verikante lapjes stof met een konijnenhoofdje) die moesten geboren worden van uit mijn… van uit mijn (aan het kijken naar haar buik maar niet goed wetende wat te zeggen) van onder mijn lijfje. En dat moet natuurlijk gevierd worden. Maar ik was alleen met mijn Nijntjes en dat gaat niet om te feesten. Dus heb ik maar alle beren en poppen erbij genomen om te feesten. Anders gaat dat niet hé papa!”
En ik was niet eens uitgenodigd!
