Fien vanavond in bed, net voor ik haar een zoen wou geven en de kamer uitgaan

“Papa, hoe is dat dan doodmoe zijn?
Nee, wat is dat achter dood zijn?”

“Wat bedoel je?”

“Ewel, wat gebeurt er onder dat steentje?”

Niet direct iets om aan te kaarten net voor het slapengaan.

Ik heb, een beetje laf misschien maar ik ben dan ook lichamelijk en ook wel geestelijk moe.

Nu is het toch al vaak gebeurd dat onze dochter ergens compleet out of the blue over dood an sich begint. Een niet te vatten gedacht voor mij soms, laat staan dat het vatbaar is voor haar.
Het kan langs de andere kant ook zijn dat, doordat het zo ontvatbaar is voor haar, dat ze geen vrede neemt met de beperkte antwoorden die ze tot nog toe gekregen heeft en bijgevolg er toch nog even mee blijft zitten.
Ik zal er eens serieus aan denken wat te zeggen de volgende keer.