Naar de carnavalstoet geweest.
Het weer was goed, de stoet was niet slecht, het volk was talrijk en de kennis waren ok.
Lang geleden dat ik nog met zo’n plezier naar een stoet gekeken heb. Misschien was het wel het plezier van Fien die ervoor zorgde dat ik er ook wat plezier in had.
We hebben ondertussen flink geoefend in het gooien van confetti en serpentines.
Confetti lukt wel (als het doel niet te ver staat) maar serpentines is een ander paar mouwen. Ze gooit het volledige rolletje en mist dus het waarlijke effect van deze feestmaker. Het zal wel nog komen; misschien volgend jaar.
Nog wat kennissen tegen gekomen voor, tijdens en na de stoet. De een al wat gamkkelijker te herkennen dan de andere. Ik kan zelfs nu al zeggen dat ik kennissen heb in Blankenberge die niet alleen mij herkennen maar ook omgekeerd.
Carnaval in Blankenberge is ook kermis. Met onze dochter het obligatoire bezoek aan de draaimolen afgelegd. Onze grootste vrees, tranen op het einde van de laatste rit, is uitgekomen. Fien kiest op een draaimolen altijd resoluut voor de autobus, ongeacht de bezetting van dit laatste massa vervoermiddel. Twee ritjes later was het gedaan. Nog nooit iemand zo ongelukkig gezien die zijn bestemmig bereikt had.
Inge zal deze week wel nog een paar keer terugkeren met Fien om haar, Fien, een plezier te doen. Misschien dat de gewoonte het haar wel leert. Cross our fingers.