Vanavond weer eens wat voor televisie gezeten. Niet dat dit zo vreemd of exceptioneel is. Nee, de zaterdagavond is al sinds jaar en dag (ongeveer letterlijk te nemen) een Canvas avond geworden. De typische Britse crimi reeksen hebben mij al een eind weten boeien. Van Morse over Frost via Silent Witness, Midsomer Murders tot Daziel & Pascoe.
Sinds vorige week echter is het een één avond geworden.

Niet dat één me meer kan boeien dan een andere zender en zeker niet na hun nieuwe/vernieuwende/vernieuwde programma’s maar een reeks als Het Eiland kan wel op mij als kijker rekenen.
Is het de grote herkenbaarheid, de vrij voorspelbare grote lijn maar de bijzonder leuke onverwachte details, de cast en hun vaak bijzonder goeie vertolking? Ik weet het niet maar het blijft me boeien.
Het is een stuk absurder, jawel nog absurder, dan het eerste seizoen. De herhalingen van het eerste seizoen heb ik niet bekeken. Die herhalingen lijken me trouwens een absolute killer voor alles wat goed was/is. Als je iets wat goed was al zo snel herhaald met duidelijk de kijkcijfers als grootste motivator, ben je vrij zeker dat hoe dan ook het volledige bad (dus niet enkel kind en badwater) als projectiel gebruikt wordt.

Ik mis de zaterdagavond van Canvas wel een beetje maar ook hier ben ik gelukkig dat de reeks niet te lang loopt. Een stuk echte chocoladetaart is fantatisch, een hele taart allen digestren iets minder.

Spijtig dat er onmiddellijk na de aflevering op praktisch geen enkele zender iets volgt wat het bekijken waard is. De meiden van dewit is niet echt slecht, maar op vlak van scenario denk ik dat het eiland geloofwaardiger is.

Misschien een goed moment om de opgelopen slaapachterstand wat terug te dringen.